Ροκενρόλλα

«Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του Θεού για τους συγγενείς», θυμάμαι τον γιατρό και φίλο (από το 1984) Λεωνίδα Κωνσταντόπουλο να σκύβει και να μου ψιθυρίζει βραχνά ένα μεθυσμένο μεσημέρι στο Ουζερί Φώντας, τέλη της δεκαετίας του 1990. Παρών και ο συγγραφέας Δημήτρης Νόλλας (ο οποίος μας μύησε στο εν λόγω ουζερί). Στρώνομαι και γράφω το βιβλίο Η Λεγεώνα των Φίλων (εκδ. Περισπωμένη). Τώρα, 27 Μαρτίου 2020, αναμένω αναμμένος να ανοίξει ο δερματοστίκτης της Φωκίωνος Νέγρη για να χτυπήσω τατουάζ τη φράση Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε.

Χθες, στο Άλαμουτ, με τον Αντρέα Μαντά. Ετοίμασα μακαρονάδα. Μιλήσαμε για τον Ουίλλιαμ Μπάροουζ και τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, για τη Λώρη Άντερσον και τον Λου Ρηντ, για τα κορίτσια που αγαπάμε και τα κορίτσια που μας αγάπησαν, για τα στέκια που μας στοίχειωσαν και τα σπίτια που μας σπάραξαν, για τον Τζώννυ Κασσαβέτη και τον Βίνσεντ Γκάλο. Τον βιντεοσκόπησα καθώς διάβαζε δύο σελίδες από το δυνατό μυθιστόρημα Αιδημοσύνη και Αξιοπρέπεια του Νορβηγού Dag Solstad (μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης, εκδ. Ποταμός), για το περιοδικό Χάρτης. [...] (Από την έκδοση)